بر خلاف ارتودنسی ثابت به روش معمولی که در آن وسایل ارتودنسی به سطح خارجی دندانها متصل می شود، در ارتودنسی "لینگوال" یا "زبانی" وسایل به سطح داخلی و پشت دندانها (سمت زبانی) متصل شده و کاملا پنهان و غیر قابل رویت می باشد.
ارتودنسی لینگوال یا زبانی حدود ۱۵ سال پیش برای اولین بار به علم ارتودنسی معرفی شد، در آن سال‌ها دندانپزشکان تصور می کردند این روش به زودی ارتودنسی را دگرگون خواهد کرد و با پیشرفت روزافزون، جایگزین تمامی روش‌های روتین ارتودنسی ثابت می‌شود.
اصول کلی این روش مانند ارتودنسی ثابت معمولی است که در آن نیروی ارتودنسی از طریق براکت‌هایی که به سطح دندان چسبانده می‌شود، موجب حرکت آن به محل مناسب می‌شود. این تکنیک فوق العاده پیشرفته برای افراد بزرگسالی که تمایل به بهبود وضعیت دندانهای خود دارند اما نگران مشاهده شدن وسایل ارتودنسی هستند، راه حل مناسبی است.
این روش را نباید با درمانهای ارتودنسی ثابتی که از وسایل همرنگ دندان استفاده می نمایند و نامریی خوانده می شوند، اشتباه گرفت. در این روش به علت متصل شدن وسایل به سطوح داخلی دندانها، وسایل ارتودنسی کاملا پنهان می باشد ولی یکی از مهمترین نگرانی ها امکان آسیب و آزار زبان و اشکال در صحبت کردن و غذا خوردن است. همانگونه که در درمانهای ارتودنسی ثابت برای عادت کردن لب ها به وسایل ارتودنسی یک یا دو هفته زمان نیاز است، در روش ارتودنسی لینگوال نیز امکان ایجاد ناراحتی در چند هفته اولیه وجود دارد و پس از آن زبان فرد به وضعیت موجود عادت کرده و این مشکل نیز برطرف می گردد.
از دیگر مشكلات ارتودنسی لینگوال، هزینه چند برابر بیشتر این روش نسبت به روش‌های معمول، محدود بودن آن به درمانهای نسبتا ساده ارتودنسی، طول مدت بیشتر درمان و پروسه های لابراتواری پیچیده می باشد. متاسفانه در حال حاضر ارتودنسی لینگوال هنوز نمی‌تواند در اکثر درمانهای ارتودنسی جایگزین قابل اعتمادی برای ارتودنسی ثابت باشد و تنها جهت رفع نامنظمی‌های بسیار ساده و مختصر دندانها آن هم در افرادی که به دلیل شرایط کاری‌شان به هیچ وجه نمی‌توانند ظاهر وسایل ارتودنسی معمول را بپذیرند، توصیه می‌شود.
البته امید است که با پیشرفت بیشتر این تکنیک و رفع مشکلات موجود آن در سال‌های آینده، بتوان از آن برای رفع مشکلات ارتودنسی بیشتری بهره برد.