سابقه استفاده از ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان از دست رفته به 3000 سال پیش برمی گردد از آغاز تاریخ تمدن، بشر به فکر استفاده از وسایل مختلف برای جایگزینی اعضای از دست رفته بدن به ویژه دندان بوده و در این بین، از وسایلی مانند چوب، سنگ، فلز و حتی دندان های به جا مانده اجساد استفاده می کردند اما ایمپلنت های دندانی به شکلی که هم اکنوان مورد استفاده اند، نزدیک به 30 سال است که مورد تایید مجامع مختلف بین المللی قرار گرفته و ه دنیای دندانپزشکی معرفی شده است.
در روش های قدیمی تر به علت ساختارهای سطح ایمپلنت، زمان درمان طولانی تر بوده و در نتیجه زمان تحویل پروتز به بیمار پروسه طولانی تری را طی می کرده است. امروزه با ایجاد فناوری های نانو تکنولوژی و پیشرفت های چشمگیر در زمینه ایمپلنت، طول این دوره درمان بسیار کوتاه گردیده است.
در گذشته به ازای هر واحد دندان از دست رفته، حداقل یک ایمپلنت مورد استفاده قرار می گرفت اما در روش های جدید درمان بیمار و دندانپزشک این شاس را دارند که از تعداد ایمپلنت کمتری برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاد شود.
به این ترتیب بیمار قادر خواهد بود. در هر فک با قرار دادن 4 تا 6 ایمپلنت تی سی دندان های دست رفته را جایگزین کند. این مسئله در مورد بیمارانی که تعدادی از دندان های فرد را از دست داده اند و تعدادی را هنوز دارند نیز صدق می کند. رویای استفاده از دندان در همان روز خیلی زود به حقیقت مورد اطمینان بودن آن محرز شده است. به این ترنتیب بیمار در ابتدای صبح جراحی آونک خود را انجام می دهد. سپس قالبگیری در همان صبح انجام شده و بقیه مراحل آماده سازی پروتز در لابراتور اختصاصی پروت های دندانی طی می شود. به بیمار دستورات رژیم غذایی و بهداشتی داده می شود و بیمار جهت استراحت مرخص می گردد. سپس بیمار عصر همان روز جهت گرفتن روتز نهایی خود به مطب مراجعه می کند این تکنیک در حال حاضر به علت مقبولیت کلینیکی و علمی در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان نظیر و آمریکا و اروپا در حال استفاده می باشد.
در سه سال اخیر بیش از 300 عنوان مقاله و نشریات معتبر علمی در این زمینه به چاپ رسیده و نتایج درخشان ان در سراسر دنیای گزارش گردیده است.